ერთხელ ნადირთა მეფე ავად გახდა, იმდენად დაუძლურდა, რომ სასახლიდან ვერ გამოდიოდა ერთხელ ნადირთა მეფე ავად გახდა, იმდენად დაუძლურდა, რომ სასახლიდან ვერ გამოდიოდა. მიდიოდნენ და მიდიოდნენ ლომის მოსანახულებლად მხეცები, ხელცარიელი არავინ მისულა - ყველა თავისებურად ცდილობდა ავადმყოფის გამხიარულებას. მიჰქონდათ ხილი და ბოსტნეული, ხორცი და კაკალი...
თხუნელებმა ტყიდან შეშა მოიტანეს და ბუხარში ცეცხლი დააგუზგუზეს. მგელმა ისეთი დედალი მოუხარშა მეფეს, თვითონაც ნერწყვი მოადგა. ბუმ ბალახითა და ბოსტნეულით წამალი დაუმზადა, ტყის ფრინველებმა კი ტკბილი გალობა მიუძღვნეს. თავს ევლებოდნენ და უვლიდნენ ნადირთა მბრძანებელს, მხოლოდ მელა არ გამოჩენილა არსად და ყველა გაოცებული კითხულობდა: - ნეტავ სად არის მელაკუდა, რატომ არსად სჩანსო?
მგელმა ყველას გასაგონად თქვა: - როცა მოლხენა და ქეიფია, მელა არასოდეს დააკლდება და დღეს რატომ მოვა, გამოსარჩენი არაფერი ეგულებაო.
ლომმა ძალიან იწყინა მელაკუდას გულგრილობა.
მხეცები გვიან დაიშალნენ.
- რატომ არ ინახულე ჩვენი ბატონიო? - ჰკითხა მელას თხუნელამ და მგლის ნათქვამიც მოახსენა. მელა გაბრაზდა. - მაგას ვაჩვენებ სეირსო, - დაემუქრა მგელს.
მეორე დღეს მხეცებმა ისევ გასწიეს ავადმყოფი ლომის სასახლისაკენ, სხვებთან ერთად ლომთან მელაც მიცუნცულდა.
- სად იყავი ამდენ ხანს, რატომ არ მნახეო? - ჰკითხა ლომმა.
- დიდო მეფეო, როცა თქვენი ავადმყოფობის ამბავი შევიტყვე, თავზარდაცემული გავიქეცი, ყველა ექიმს ვეკითხებოდი: რა მოარჩენს ჩვენს ხელმწიფესო? მათ კი მირჩიეს: მგელს ფეხი მოსტეხონ, კოჭი კი ლომს მიართვან საჩუქრადო.
ეს საუბარი იქვე მყოფ ვეფხვსაც ესმოდა, მივარდა მგელს და ფეხი მოსტეხა.
ფეხმოტეხილმა მგელმა სული ძლივს მოითქვა და ყმუილით გაძუნძულდა ტყისკენ. უკან მელაკუდა წამოეპარა და მიაძახა: - რაო, მგელო, საით მიბრძანდები? როცა რაიმეს ამბობ, ჯერ დაფიქრდი და სხვას საფრთხეს ნუ უქმნიო...