პირველი ”მის საქართველო” ნუკა კაციტაძე: "შვილიშვილმა ლამის შვილები დამავიწყა" - მშობლები
პირველი ”მის საქართველო” ნუკა კაციტაძე: "შვილიშვილმა ლამის შვილები დამავიწყა"
"სახლში არ მიყვარს ჩხუბი და ყვირილი და მაქსიმალურად ვერიდები..." "ჩემს დროს კიდევ ისე იყო, ინსტიტუტს რომ დაამთავრებდი, უნდა გათხოვილიყავი, შვილები გაგეზარდა და ასე შემდეგ... გათხოვილი ქალებიც მუშაობდნენ თეატრში, მაგრამ უზარმაზარი ხელშეწყობა ჰქონდათ ოჯახისგან. მე არ მქონდა და ოჯახს და კარიერას ერთდროულად ვეღარ მოვერიე"... - პირველი მის საქართველო - ნუკა კაციტაძე ოჯახზე, შვილებსა და შვილიშვილზე გვესაუბრა...
- ჩემი პირველი შვილი - ქეთი ახლა 30 წლისაა... მახსოვს, რომ დაიბადა, სიხარულით როგორ გავგიჟდი და გადავირიე... მეგონა, მთელმა სამყარომ გაიგო მისი დაბადება, ეკლესიები ზარებს შემოკრავდნენ და ყველა იზეიმებდა... ბავშვს ვუყურებდი და ემოციებს ვერ ვიკავებდი. იმ წელიწადს ბევრი ბიჭი დაიბადა და გოგო, მგონი, მხოლოდ ქეთი იყო (იცინის). მაშინ ბავშვებს ახვევდნენ და მახსოვს, როგორ მატრიოშკებივით იყვნენ ბავშვები ჩამწკრივებული... ახლა ქეთის თავად ჰყავს პატარა ბიჭი, ჩემი შვილიშვილი - შოთიკო...
- დედა რომ გახდით, ბავშვის გაზრდაში ვინ გეხმარებოდათ?
- ქეთი რომ დაიბადა, სიხარულთან ერთად დიდი პასუხისმგებლობაც იყო, ბევრ საქმეს ვიყავი შეჭიდებული, მაგრამ დაღლას ვერ ვგრძნობდი. ახლა ზოგჯერ მიკვირს, ნუთუ ამ ყველაფერს მე ვაკეთებდი-მეთქი... ბავშვი მთელი ღამე ტიროდა, არ მაძინებდა, კიდევ კარგი მამამისი მეხმარებოდა და ხშირად ხელში ეჭირა. ოჯახს აუცილებლად სჭირდება დამხმარე და სხვებისგან ხელშეწყობა. არ მყავდა დამხმარე და ყველაფერს მე ვაკეთებდი: სარეცხი, საჭმელი, სახლის დალაგება... წელიწად-ნახევარი ბავშვი ბუნებრივ კვებაზე მყავდა... რომ გავთხოვდი, ინსტიტუტი ახალი დამთავრებული მქონდა და რუსთაველის თეატრში მიმიღეს. თეატრში მუშაობა ვერ შევძელი, იმის გამო, რომ ბავშვს ვერ დავტოვებდი, წავიდოდი რეპეტიციაზე და იქ ვიფიქრებდი, ბავშვი ხომ არ ტიროდა სახლში, მაწონი იყო თუ არა შედედებული და ასე შემდეგ... საერთოდ, ხელოვნებას რომ ემსახურო, ურთულესია. ძალიან დაუნდობელია იმ მხრივ, რომ თავდაუზოგავად შრომობ და მერე მოდის ვიღაც და ან მოსწონს ან არა. როდესაც ხელოვნებაში ხარ, ყველა ოჯახური საქმე უნდა დაივიწყო. არ უნდა გათხოვდე და ჯერ შენს პროფესიაში უნდა აჩვენო თავი! ჩემს დროს კიდევ ისე იყო, ინსტიტუტს რომ დაამთავრებდი, უნდა გათხოვილიყავი, შვილები გაგეზარდა და ასე შემდეგ... გათხოვილი ქალებიც მუშაობდნენ თეატრში, მაგრამ უზარმაზარი ხელშეწყობა ჰქონდათ ოჯახისგან. მე არ მქონდა და ოჯახს და კარიერას ერთდროულად ვეღარ მოვერიე.
- მეორე შვილიც მარტომ გაზარდეთ?
- დიახ... ქეთი 3 წლის იყო, როდესაც ბიჭი - ლადო გამიჩნდა... ლადო წონაში უფრო პატარა იყო და უჭმელი ბავშვი იყო. სულ ინდაურივით ჩავუტენიდი ხოლმე პირში საჭმელს. მტირალა ბავშვიც იყო თან... საქართველოში 90-იანი, ძალიან რთული წლები იყო და შემდეგ მოსკოვში გადავედით საცხოვრებლად. ჯერ მარტო წავედით, ცოტა ავეწყვეთ და შემდეგ ჯერ ერთი ბავშვი წავიყვანეთ და მერე - მეორე. იქ დადიოდნენ ბაღში და შემდეგ - სკოლაში. ქართული არ დავიწყნიათ, რადგან სახლში სულ ქართულად ველაპარაკებოდით. მერე ისევ საქართველოში გადმოვედით და სკოლაშიც აქ გადმოვიყვანე ბავშვები.
- მკაცრი დედა ხართ?
- არა, მეგობრული ვარ, მაგრამ რაღაცებზე ვჩხუბობ. საერთოდ, სახლში არ მიყვარს ჩხუბი და ყვირილი და მაქსიმალურად ვერიდები. უბრალოდ ძალიან მეწყინება ხოლმე. ბიჭები უფრო რთული მოსაქაჩები არიან და როცა ტელეფონს არ პასუხობს, ძალიან ვნერვიულდები. ამ ბოლო დროს ბევრს აღარ ვურეკავ, უკვე დიდი ბიჭია, რუსეთში მოღვაწეობს.
- შვილების პირად ცხოვრებაში რამდენად ერევით?
- არანაირად... ჩემი ბიჭისთვის ნათქვამი მაქვს, შენ ვისაც ეყვარები და ბედნიერად იცხოვრებ, მეც ეგ მინდა-თქო. ვიცი, რომ რუსეთში ჰყავს მეგობარი, რუსი გოგონა და ახლა ერთად ცხოვრობენ. ორივეს თავისი საქმე აქვს და თუ მოუნდებათ, ერთად იქნებიან და თუ არა - დაშორდებიან... სხვათა შორის, რუს გოგონებს ეს აქვთ დადებითი, რომ როდესაც ურთიერთობას იწყებენ, სახლში "სტენკის" ჩადგმას არ გეგმავენ. თუ ხედავენ, რომ ურთიერთობა კომფორტული არ არის, უპრობლემოდ მიდიან...
ქეთი, მოგეხსენებათ, გათხოვილია. მისი მეუღლე არაჩვეულებრივი პიროვნებაა, წარმატებული ქირურგ-ონკოლოგი. ძალიან ჰარმონიული ოჯახი აქვთ... ჰყავთ ვაჟი - შოთიკო, რომელზეც იმდენად ვგიჟდები, რომ ლამის შვილები დამავიწყა. ამასწინათ ორივეს ვუთხარი, თქვენ აღარ მახსოვხართ, ამ ბავშვის გადამკიდეს-მეთქი და ცოტა ეწყინათ. რა ყოფილა შვილიშვილის სიყვარული, პირდაპირ არ ვიცი... ათ თვემდე მე გავზარდე, შემდეგ იქით ბებია-ბაბუამაც მოითხოვეს. ბავშვს ბაბუას სახელი ჰქვია და ახლა იმ ბაბუასთან - შოთა ქრისტესაშვილთან იზრდება ჩემი შოთიკო... ჩემთან როცა არის, ავტობუსებს ვაყურებინებ ჭავჭავაძიდან და ძალიან მოსწონს.
მანანა გაბრიჭიძე