"თურმე როგორ ელოდა ამას დედა ჩემგან... მე კი ამაზე არც მიფიქრია" - რას ნანობს ნიკოლოზ რაჭველი - მშობლები

"არ მოვინდომებ ჩემი შვილები მუსიკოსები გახდნენ" ნიკოლოზ რაჭველის მიერ ოჯახურ თემებზე საუბარი საზოგადოების მხრიდან ყოველთვის დიდ ინტერესს იწვევს... ამჯერად მუსიკოსმა კიდევ ერთხელ ისაუბრა ოჯახურ იდილიაზე და ის დეტალებიც გაგვიმხილა, რაც სხვაგან არასოდეს უთქვამს...

- რაც სოციალური ქსელები გაჩნდა, ურთიერთობების, ოჯახური თემა ჩემს ირგვლივ ყოველთვის აქტუალური იყო და დღესაც ასეა! სულ პატარა სტატუსსაც კი ძალიან დიდი სითბო და ყურაღება მოსდევს, რომელიც ჩემს მშობლებს, მათ ისტორიებს და ჩემს დამოკიდებულებას ეხება მათ მიმართ... ამ თემაზე საუბარს ჩემგან საზოგადოება თითქოს აღარ საჭიროებს, მაგრამ არსებობს საკითხები, რაც არსად მითქვამს!

მაგალითად არასოდეს არ მითქვამს, ჩემს თავს რომ ვადანაშაულებ რიგ საკითხებში დედაჩემთან მიმართებაში! მას არ გაუმხელია წლების წინ, რომ თურმე ჩუმად საზღვარგარეთის პასპორტი აიღო. როგორც ჩანს სულ ფიქრობდა, რომ შევძლებდი საზღვარგარეთ წაყვანას რომელიმე ჩემს კონცერტზე. ამაზე არც მიფიქრია. არც მქონდა შესაძლებლობა, მაგრამ რომ მომენდომებინა და ამაზე ღრმად დავფიქრებულიყავი, რაღაცა გამოვიდოდა... როდესაც პასპორტი ვნახე, მაშინ გავიაზრე, რომ იგი ოცნებობდა ჩემს გამოსვლას საქართველოს ფარგლებს გარეთაც დასწრებოდა... ძალიან გული მეტკინა და ჩემს თავზე გავბრაზდი. ისევე როგორც სულ ვბრაზდები, როდესაც წარმოვიდგენ ჩემი საქმისადმი თანგადაყოლის გამო ყურადღებას რომ ვაკლებდი. მაშინაც კი, როდესაც ავად იყო, ბოლოს საავადმყოფოში რომ იწვა, დღეში მხოლოდ 15 წუთი თუ ვახერხებდი მისვლას. წინასაახალწლო პერიოდი იყო და დღის მანძილზე სხვადასხვა სახის რეპეტიციები მქონდა... იმის შემდეგ წლები გავიდა და სულ ვამბობ, რომ თუ იმ ქვეყნად უკეთესად ყოფნას დავიმსახურებ, ამ ქვეყნად ალბათ მაგრად დავისჯები ჩემი შვილებისგან. მე ამის ღირსი ვარ! მიუხედავად ყველაფრისა ალბათ ყველაფერზე ძვირფასია ურთიერთობა და ყურადღება!

- დედა ხომ თქვენს წარმატებებს ხედავდა ძალიან პატარა ასაკშიც რომ იყავით?

- ეს სიტყვები ცოტა მამშვიებს, მაგრამ ჩემს თავს მაინც არ ვამართლებ! სინანული სულ თან დამდევს და განსაკუთრებით მძაფრად რაჭაში აღვიქვამ... დედაჩემს რაჭაში არ უცხოვრია, იქ ჩვენთვის მხოლოდ დასასვენებელი სივრცე იყო... თუმცა ყველაზე ტკბილად ოჯახური განცდა რაჭის პერიოდში მახსენდება. მამა იქ გვხვდებოდა, რომ ჩავდიოდით, ბებია, მამიდა და ნამდვილი ოჯახური იდილია იქ სუფევდა, რაც ჩემში სულ სხვა სენტიმენტებს აღძრავს! ამ შემოდგომაზე რაჭაში კონცერტი გვქონდა ლექსო თორაძესთან და ნინო ქათამაძესთან ერთად და წინა დღეს რაჭის სახლის სტუმრები მთელი ეროვნული სიმფონიური ორკესტრი და მეგობარი მუსიკოსები იყვნენ. ყველა ჩემთვის უძვირფასესი ადამიანი! ეზოში არაჩვეულებრივი სუფრა გაიშალა... იმ განცდას და სიხარულს ვერ გამოვცემ! ალბათ ჩემი წინაპრების სულებიც ხარობდნენ! ასეთი დიდი თავშეყრა ალბათ მაშინ მოხდა, როდესაც ჩემმა მშობლებმა ქორწილი რაჭაში გადაიხადეს და მეორედ, როდესაც მამას დაკრძალვა იმ სახლიდან იყო... ყველა მგულშემატკივრობს რაჭაში სახლი აღვაგინო, რადგან მიწისძვრის შემდეგ იქ არ იცხოვრება. ძნელი დასაჯერებელია ალბათ, მაგრამ ჯერჯერობით ამის საშუალება არ მაქვს. თბილისში ბინა განვადებით მაქვს შეძენილი და უზარმაზარ კრედიტს ვიხდი.

- დედის მიერ გაკეთებული რომელი საჭმელი გენატრებათ, რისი გემოც სხვაგან ვეღასად იპოვეთ?

- ყველაფერი! როდესაც დედა შვილს რამეს უკეთებს, იქ სხვა სიტკბო და სიყვარულია ჩადებული. მე მაინც ვაშლის პეროგს გამოვარჩევდი. თავიდანვე ცხობას როგორც კი იწყებდა, ჩემთვის უკვე დღესასწაული დგებოდა. ეს იყო ძალიან უბრალო ვაშლის პეროგი, მაგრამ მსგავსი გემო აღარსად მიგრძვნია და ალბათ ისე წავალ ამ ქვეყნიდან, რომ ის სურნელი აღარ განმეორდება...

- თუ გიფიქრიათ, თავად როგორი მშობელი იქნებით?

- რასაკვირველია ამაზე მიფიქრია... მე ალბათ ძალიან თავისუფალი, ლიბერალი და სწავლაზე ორიენტირებული ვიქნები. მაინცდამაინც არ მოვინდომებ ჩემი შვილები მუსიკოსები გახდნენ, მაგრამ არც ხელს შევუშლი! არ ვისურვებდი ჩემს შვილებს ჩემი პოპულარობით და წარმატებით ესარგებლათ, ვისურვებდი ინდივიდები ყოფილიყვნენ და თავხედურად არ ესარგებლათ პრივილეგიებით! არსებობს მეორე მხარეც: როდესაც შვილებს მშობლებს ადარებენ. ვაითუ არ გამოირჩეოდნენ იმ მონაცემებით, რაც ღმერთმა მე მარგუნა და შეიძლება დაიჩაგრონ და ეს მათთვის კომპლექსების წარმოშობის მიზეზი გახდეს...

მე რომ გავჩნდი, მამა 60 წელს გადაშორებული იყო და დედა 40 წელს მიტანებული. ორივეს ისეთი ასაკი ჰქონდათ, სხვანაირად რომ აზროვნებდნენ. დარწმუნებული ვარ, ორივეს გამოდგათ ეს ასაკი ჩემი აღზრდისას რომ სწორი მიმართულებები მოეცათ. უკიდურეს გაჭირვებაში ვიზრდებოდი, მაგრამ 90-იან წლებში მათ დავყავდი ლამის ყველა სახის სპორტზე, ფეხბურთის გარდა. მასწავლეს ენები – ინგლისური, გერმანული, დავდიოდი მოსწავლე-ახალგაზრდობის სასახლეში, ანსამბლ `მართვეში~, ცეკვაზე... ოჯახში არ არსებობდა არანაირი შემოსავალი და დღემდე გაოგნებული ვარ, რას როგორ ახერხებდნენ. თუმცა დაახლოებით ვიცი: ოჯახში თუ კი რამ არსებობდა, ყველაფერი გაყიდეს, ძვირფასი დანა-ჩანგალი და ასე შემდეგ... მამაჩემს რაჭაში ძროხა ჰყავდა, ჰქონდა ყანა, ბოსტანი და ნატურალური პროდუქტებით იქედან გვამარაგებდა... მამა რომ გარდაიცვალა, დეიდები გვეხმარებოდნენ. Uუფროსი დეიდაშვილები მყავს და მათი ტანსაცმელი ჩემზე გადმოდიოდა. ასე კეთდებოდა ძალიან ბევრ რამეში ეკონომია.

13 წლისამ მეც დავიწყე მუშაობა, კაფეებში და ბარებში ვუკრავდი საარსებო საშუალება რომ გვქონოდა... ეს იყო გაჭირვება, როგორც ჯილდო! მე დღეს ძალიან მადლიერი ვარ იმ რეალობის! დღეს სრულიად სხვანაირად ვუყურებ ადამიანებს და აბსოლუტურად არ გამაჩნია სნობური დამოკიდებულება. ერთს კი გაბედულად ვიტყვი: ორივენი – დედაჩემიც და მამაჩემიც ძალიან მაღალი კულტურის და ინტელექტის მქონე ადამიანები იყვნენ, თუნდაც მუსიკაში. დედაჩემი სმენით არანაკლებად უკრავდა, ვიდრე მე ვუკრავ. მამაჩემი ოპერის ისეთი თაყვანისმცემელი იყო, რომ თბილისში ჩამოსვლისას შეეძლო სახლში მოსვლამდე ოპერაში წასულიყო სპექტაკლზე... ერთად რომ ვიყავით, მე სულ მაკვრევინებდნენ და ორ ხმაში მღეროდნენ. ჩვენი მთავარი ამოსავალი წერტილი მუსიკა იყო, თუმცა პროფესია ორივეს სხვა ჰქონდა. დედა იყო გეოლოგი და მამა აგრო-ინჟინერი. სულ მახსოვს, მამასთან ერთად ოპერიდან რომ ვბრუნდებოდი, სახლამდე ფეხით მოვიოდით და როგორ ვმსჯელობდით გზაში სპექტაკლის შესახებ. დღეს ხშირად მახსენდება ბევრი რამ და ზოგჯერ კეთილი შურით მშურს იმ ადამიანების, როდესაც ჩემს ასაკში დედაც და მამაც ცოცხალი ჰყავთ.

მანანა გაბრიჭიძე