"ამოვიდა ეს ბუქიანი... ჭუჭყიანი... აჭრელებული... გაღლეტილი... გატუტუცებული და გამაიმუნებული ქალაქი ყელში!" ბოლო პერიოდში არაერთი შემთხვევა გაგვიშუქებია, როდესაც ქალაქში მცხოვრები ადამიანები სოფლებს უბრუნდებიან, მეურნეობას აწყობენ, ცდილობენ, ნატურალური და ჯანსაღი პროდუქტი მოიყვანონ, საკუთარი ოჯახისთვისაც გამოიყენონ და შემოსავლის წყაროდაც აქციონ. ქალაქებში დაბინძურების დონემ და ეკოლოგიურმა საფრთხეებმა უკვე სერიოზულ მასშტაბებს მიაღწია და სულ უფრო მეტ ადამიანს უჩნდება სურვილი, სოფელს მიაშუროს და იქ დაიწყოს ახალი ცხოვრება.
ეს პოსტი ერთ ჩვეულებრივ ქართველ დედას, პოეტს მანანა ზურაშვილს ეკუთვნის და ბევრის სათქმელს ამბობს:
"მძულს, არა და აღარ მინდა ქალაქი... აღარ მინდა, გენმოდიფიცირებული და სასიკვდილოდანამატებიანი საკვები ვაჭამო შვილებს, მშობლებს! არ მინდა, ტყვიით დაბინძურებული საწვავის გამონაბოლქვი ვასუნთქო!!! არ მინდა, ჰქონდეთ წვდომა იმ დამაზომბირებელ ქსელებთან!!! მინდა, რომ ისეთი ბავშვობა ჰქონდეთ, როგორც მე მქონდა!!! მინდა, სალმონელიანი და ბოტულიზმიანი ხორც-რძის პროდუქტები აღარ მოვიხმარო და ჩემი ხელით ჩამოწველილი რძე და შეყენებული მაწონი ვაჭამო!!! მინდა, უამრავი ფრინველი მყავდეს, შევძლო და დავამუშავო იმხელა მიწის ნაკვეთი, რომ ოჯახის საკმარისი ბოსტნეული მოვიყვანო!!!! მინდა, ხილის ნერგები დავამატო ეზო-ყურეს და აღარაფრის ყიდვა აღარ უწევდეთ, ყველაფერს მე ვუგზავნიდე!!! წამიყვანეთ სოფელში!... ამოვიდა ეს ბუქიანი... ჭუჭყიანი... აჭრელებული... გაღლეტილი... გატუტუცებული და გამაიმუნებული ქალაქი ყელში!!!!!"
პოსტს ბევრი გამოხმაურება მოჰყვა. განაგრძეთ კითხვა