მაყვალა მრევლიშვილის ლექსები - მშობლები

აჯაჯული-დაჯაჯული დაბრძანდება ბაჭია, ჩხუბი იცის "ვაჟკაცური", დაიჯაბნა პაწია. თავის ტოლებს მოერიოს, ეგ თუ კაი კაცია.

ყველაზე ლამაზო, ყველაზე კეთილო, ნუ სწყრები მალ-მალე, პატარა დედილო! მე მინდა, ყოველთვის იცინო ლამაზად, ნებივრად გივლიდეს, მე ვეტყვი მამასაც. თავზე რომ მევლები, ზრუნვით რომ დამცქერი, ახლა მე ვიქნები სულ შენი დამცველი. პატარა, ჯიუტი თუ გყავდი აქამდე, ხომ უკვე დიდი ვარ, დარდები გაფანტე. გამგონეც ვიქნები, დამჯერიც ვიქნები, ოღონდაც ნათელ შუბლს ნუ იღლი ფიქრებით. თუ რამე ვიტკინე, მიშუშებ ალერსით. ახლა მე გაკოცებ მაგ ლამაზ თვალებში!

ყურძენს, ვაშლებს, ატამს შემოდგომა ხატავს. გემრიელად ხატავს, შინ სანამდე გვატანს. წითელ-ყვითელ ფერებს ოქროს ფუნჯით გაჰკრავს -აფერადებს მაგრად. დააყოლებს მერე: "შაქრად, შაქრად, შაქრად!"

ბედაური გახლავარ, ოქროს ფაფარგაშლილი. მათრახი არ მჭირდება, დავქრი ზღაპრულ რაშივით! ჯერ შემკაზმა პატრონმა წესითა და რიგითა, მერე ხმალი შეიბა, თოფი გადაიკიდა. გამაქროლა, გავწიეთ, ცხრა მთას იქით მაჭენა. ქაჯთა ციხე დალაშქრა, ლეწა ნაჭერ-ნაჭერად. შინ როდესაც დავბრუნდით, დამიჭიმა ფაფარი. სულ ჩვენს თავზე გადაგვხდა მზეჭაბუკის ზღაპარი.

ახლა ჩემი ჯერია, ჩამობრძანდი, მელია! გელოდები, ლოდინით გული გადამელია. ეგ რა მეგობრობაა, მარტო შენ რომ ქანაობ, ქანაობა მეც მინდა, დამსვი ხანდახანაო. აბა რა ვქნა, გენაცვა, ძლიერ მინდა ჩამოსვლა, ხომ არ ჩამოვფრინდები, თუ ილომ არ ჩამომსვა! ავქანდი და დავქანდი, ოდელია, დელია! – ულვაშებში იცინის ეშმაკუნა მელია.