"ოჯახში ძიძად ვმუშაობდი, 4 წლის ბავშვს ვუვლიდი, ჭურჭლის მრეცხავიც ვიყავი და ოფიციანტიც" - სოფო კილაძის რთული გზა წარმატებისკენ - მშობლები

- დიახ, ბავშვობიდანვე ძალიან მიზანდასახული ვიყავი. ამაში ალბათ ზოდიაქოც მიწყობს ხელს, თხის რქა ვარ. ყოველთვის ვცდილობდი, რაც შეიძლება მეტი მესწავლა, მეტი წიგნი წამეკითხა. სკოლაში ყველა საგანს კარგად ვსწავლობდი. ტექნიკური საგნებიც ძალიან მიყვარდა. ნამდვილად მინდოდა და მომწონდა კარგად სწავლა, ცოდნის მიღება. გერმანიაში პირველ რიგში სწორედ კარგი განათლების მისაღებად წავედი, მაგრამ ასევე მინდოდა საკუთარი ძალები მომესინჯა. ჩვეულებრივი ქუთაისური ოჯახიდან გახლავართ და აქ გამიჭირდებოდა დამოუკიდებლობის მიღწევა.

- მშობლები რამდენად იყვნენ ჩართულნი თქვენს განათლებაში?

- მგონია, რომ ჩემმა მშობლებმა ყველაზე მთავარი რამ მომცეს - მიდგომა, რაზეც შემდეგ უნდა დააშენო შენი მომავალი. ჩემი მშობლები არ იყვნენ არასდროს მკაცრები, ისინი უბრალოდ მოტივაციას მაძლევდნენ და ხელს მიწყობდნენ. დანარჩენს თავად ვაკეთებდი. ჩემს ოჯახში ყოველთვის იცოდნენ წიგნისა და წესიერების ფასი. ამ ორმა რაღაცამ დიდი ბიძგი და მოტივაცია მომცა ცხოვრებაში. მგონია, რომ ჩემს მშობლებს სწორი მიდგომა ჰქონდათ და იმავეს ვცდილობ გავაკეთო ჩემს შვილთან მიმართებაშიც.

- სკოლა ახალი დამთავრებული გქონდათ, როცა გერმანიაში წახვედით. ასეთ ახალგაზრდა ასაკში არ გაგიჭირდათ უცხო ქვეყანაში მარტოობა?

- მატერიალური დახმარება არ გჭირდებოდათ?

- ჩემს ოჯახს საქართველოდან არ ჰქონდა ჩემი რჩენის შესაძლებლობა, თავად მიწევდა მუშაობა და ყველა ხარჯის დაფარვა. დღე ლექციებზე დავდიოდი, საღამოს და შაბათ-კვირას ვმუშაობდი, ხანდახან ლექციებზეც ვერ მივდიოდი სამსახურის გამო. ძიძაც ვყოფილვარ, ჭურჭლის მრეცხავიც, ოფიციანტიც, ფაბრიკაშიც ვიმუშავე არდადეგების პერიოდში. არც ერთ სამსახურს არ ვთაკილობდი და დღესაც მგონია, თითოეული ადამიანი, ვინც ღირსეულად და პატიოსნად შრომობს, დასაფასებელია. შრომა არავის აკნინებს...

- ფიზიკურ დატვირთვას სახლში მიჩვეული იყავით? თუნდაც საოჯახო საქმეების დონეზე...

- არ ვიყავი მიჩვეული სახლის საქმეს. ძირითადად, დედა და ბებია საქმიანობდნენ, მე მაინც სწავლითა და განათლებით ვიყავი დაკავებული, მაგრამ როცა დამჭირდა, ჩემში ეს ძალა ვიპოვე. დედისა და ბებიის გვერდით ცხოვრებამ, როგორც ჩანს, მაინც მასწავლა ბევრი რამ და ახლა დიასახლისობა და საჭმლის კეთებაც კარგად გამომდის. სამწუხაროა, რომ ამისი დრო ხშირად არ მრჩება. დროის უმეტეს ნაწილს სამსახურში ვატარებ. ყველა დამლაგებელს ვიცნობ, იმიტომ, რომ ადრიანად მივდივარ იქ და ხშირად ჩემს თანაშემწეებზე გვიან ვბრუნდები. ჟურნალისტებმაც იციან, რომ ყველაზე გვიანი ჩართვისთვისაც კი ჰყავთ რესპონდენტი ჩემი სახით. იციან, რომ "სოფო მაინც დახვდებათ" (იცინის).

- გერმანიაში არა მხოლოდ სწავლამ, მუშაობამაც მოგიწიათ. როგორი იყო დასაქმებული ადამიანის ცხოვრება იქ?

- შემდეგ მიატოვეთ ყველაფერი და საქართველოში დაბრუნდით?

- მაშინვე არ მიმიტოვებია. შვებულებით ჩამოვედი და აღარ დავბრუნდი. ჩემი იქაური ნივთებიც მეგობრებმა გამომიგზავნეს. გერმანიამ ძალიან ბევრი რამ მომცა, მაგრამ სამშობლო ერთია, განსაკუთრებულია და ის არ არის მხოლოდ მიწის ნაგლეჯი. ეს არის კულტურა, წარსული, სულიერება, ფესვები, ამიტომ ყოველთვის ვიცოდი, რომ აუცილებლად დავბრუნდებოდი საქართველოში. თავისუფლად შემეძლო გერმანიაში მოქალაქეობა მიმეღო, მაგრამ მაშინ საქართველოს მოქალაქეობა უნდა დამეთმო, რაც არ მოვისურვე. ჩემს ოჯახთან ყოფნა მინდოდა. ასევე მგონია, რომ ყველა ადამიანმა საკუთარი წვლილი უნდა შეიტანოს ქვეყნის განვითარებაში, ვისაც რა შეუძლია. იქ ნებისმიერ დროს შემიძლია დავბრუნდე, უბრალოდ აქაურობა მიყვარს და აქ მინდა ყოფნა.

- გერმანიის შემდეგ საქართველოში მუშაობამ რა სიახლეები მოგიტანათ, რა განსხვავება იგრძენით ყველაზე მეტად?

- თქვენი გარკვეული ინიციატივები თუ განცხადებები საჯარო განხილვისა და ქილიკის მიზეზი არაერთხელ გახდა. ამ დროს გაქვთ საქმისადმი პასუხისმგებლიანი და პატიოსანი მიდგომა, ხართ პროფესიონალი, როგორ ფიქრობთ, რამ გამოიწვია საზოგადოების ასეთი განწყობა, სად დაუშვით შეცდომა, რომ თქვენი განცხადებები ისე ვერ მიიღეს, როგორც უნდა მიეღოთ?

- თავიდან, როდესაც პოლიტიკაში შემოვედი, სიმართლე გითხრათ, პოლიტიკური ინტრიგების, ჩახლართული ამბების, პიარის და მსგავსი რაღაცებისგან შორს ვიყავი. მე ვიყავი ჩემი საქმის ერთგული, ვიყავი საქმის ადამიანი, იურისტი, რომელსაც ამ სფეროში უნდა ემუშავა. საერთოდ არ ვიყავი მომზადებული პოლიტიკური ჩახლართული ამბებისთვის. ამის გამო ბევრი შეცდომა დავუშვი. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ჩემს ნათქვამს ვიღაცები სულ სხვა დატვირთვას მიანიჭებდნენ და ასე "შეფუთულს" წარუდგენდნენ საზოგადოებას. ამისთვისაც მზად უნდა ვყოფილიყავი.

პოლიტიკაში პროფესიული უნარების გარდა კიდევ ბევრი უნარი გჭირდება, უნდა გქონდეს ფსიქოლოგიური მდგრადობა, წინააღმდეგ შემთხვევაში, დაუმსახურებელი ლანძღვა-გინება, ბულინგი, ძალიან დაგაზიანებს. კარგს აკეთებ, კარგს ფიქრობ, კარგი გინდა, ამ დროს კი ვიღაც ამ ყველაფერს სხვანაირად "გადათარგმნის" და სხვანაირად მიიტანს ხალხთან. თუმცა ესეც გამოწვევაა და ამასაც უნდა გაუძლო.

- დიახ, საქართველოში გავაჩინე. ყოველთვის ვცდილობ, რომ ჩემი ოჯახი მოვარიდო ჩემს პოლიტიკურ საქმიანობას. ჩემზე დიდი წნეხი მოდის და მინდა, ჩემი მეუღლე და შვილი ამ ყველაფერს მოვარიდო. ამიტომ არასდროს გამომყავს ბავშვი სხვადასხვა ღონისძიებაზე. არც მის ფოტოებს ვასაჯაროვებთ.

- სამსახურებრივად დატვირთული ვიყავი, ამიტომ ბავშვის აღზრდაში ძალიან დამეხმარნენ დედაჩემი და ჩემი მეუღლის დედა. მე მგონია, საქართველო ძალიან კარგი ქვეყანაა ბავშვისთვის. ყველაზე მთავარი, ეს არის სითბო, რომელსაც იღებს ოჯახში არა მხოლოდ მშობლებისგან, არამედ ბებია-ბაბუებისგან, ნათესავებისგან. ძალიან ვწუხვარ იმაზე, რომ ბავშვს აკლია დედისგან ყურადღება იმიტომ, რომ ბევრი მუშაობა მიწევს. მაგრამ, მეორე მხრივ ის სითბო, რასაც ოჯახისგან იღებს, არის ფასდაუდებელი, ამას ბევრ წარმატებულ ქვეყანაში ვერ შევხვდებით. ქართული ოჯახის ფენომენი ვფიქრობ, ერთ-ერთი მთავარი საყრდენია ჩვენი ქვეყნისთვის და ბევრი დაბრკოლების გადალახვაშიც დაგვეხმარა. ამიტომაც, ჩემი პოლიტიკური საქმიანობის ფარგლებში ძალიან ხშირად ვაკეთებ აქცენტს ოჯახების გაძლიერებაზე.

- გუნდი, რომლის წევრიც ვარ, მუშაობს და კიდევ ბევრი უნდა იმუშაოს საჯარო ბაღებისა და სკოლების გაძლიერებაზე. ამიტომ აბსოლუტურად შეგნებულად მივიღე ეს გადაწყვეტილება და ბაღის შემდეგ აუცილებლად საჯარო სკოლაში შევიყვან. მეც განათლება ჩვეულებრივ საჯარო სკოლაში მივიღე.

- წლების განმავლობაში ძალიან დიდი რესურსი ჩაიდება განათლების მიმართულებით და, რა თქმა უნდა, აქ ბაღებიდან ვიწყებთ. მთელი რიგი საკითხები გავითვალისწინეთ ბავშვის უფლებების კოდექსში, რომელიც ორსულობის პერიოდიდან დაიცავს ბავშვს, რადგან დედებს ხელს შევუწყობთ ღირსეულ პირობებში აღზარდონ საკუთარი შვილები. ეს მხოლოდ შეჭირვებული ოჯახების ფინანსური დახმარება არ იქნება, კოდექსში მთელი რიგი საკითხებია, რომ ოჯახი გააძლიეროს. ჯანსაღი თაობა რომ გაიზარდოს, სახელმწიფო გვერდით უნდა დაუდგეს ოჯახებს. ეს არის სისტემური რეფორმა. თუ გვინდა ქვეყანა იყოს ძლიერი, უნდა დავიწყოთ ბავშვით. სამწუხაროდ, მთელი თაობები გვყავს ტრავმირებული - ზოგი აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს ომის გამო, ზოგი სოციალური გაჭირვების გამო, ზოგი სააკაშვილის რეჟიმის გამო. თაობებმა ვერ ამოისუნთქეს წლების განმავლობაში. ახლა ვდგამთ ნაბიჯებს, რომ რაღაცნაირად ჩვენი ოჯახები გავაძლიეროთ და ის სტრესი, რაც გამოვიარეთ, ჩავაცხროთ. ბავშვის უფლებათა კოდექსს მესამე მოსმენით მივიღებთ და 2020 წლის პირველი ივნისიდან უნდა შევიდეს ძალაში. სახელმწიფომ უნდა შექმნას ისეთი სისტემა, სადაც ნაბიჯ-ნაბიჯ გაჯანსაღდება საზოგადოება. ეს შეუძლებელია სისტემური მიდგომისა და გრძელ ვადაზე გათვლილი პროექტების გარეშე. ეს ყველაფერი ერთბაშად ვერ მოხდება და არც მე მომიტანს პოლიტიკურ დივიდენდებს, მაგრამ მირჩევნია, ჯანსაღმა ფუნდამენტურმა ცვლილებებმა ხვალ და ზეგ მოუტანოს ახალ თაობას ნამდვილი შედეგი, ვიდრე დღევანდელ პიარზე გათვლილმა სვლამ მე მომიტანოს პოლიტიკური ქულები.