როგორი სააჩუქრები ახარებდა გივი ბერიკაშვილს და რატომ არ აფასებდა ძვირადღირებულ ნივთებს - მშობლები

- ამ სახლში 2011 წელს გადმოვედით, მანამდე ჩვენი დიდი ოჯახი, თამარაშვილის ქუჩაზე, პატარა ბინაში ცხოვრობდა. ჩვენთან უმრავლესობა კუროა _ მე, დედა, ჩემი შვილი, ძმისშვილი... ზურა გამონაკლისი გვყავს. მამაც ამ ნიშნით იყო დაბადებული, ამიტომ სახლს ჩვენთვის დიდი დატვირთვა აქვს, მნიშვნელოვანია, რამდენად კომფორტული და მყუდროა. ბინისთვის ფულს დიდი ხნის განმავლობაში ვაგროვებდი. ჯერ მე და ჩემი შვილი გადმოვედით, დედა და მამა თამარაშვილზე დარჩნენ, მაგრამ ძალიან მოვინდომე, რომ მშობლები ჩემთან გადმომეყვანა, მამამ ბევრი იბუზღუნა.

- ბატონ გივის ამ სახლში საყვარელი ადგილი ჰქონდა?

- სამზარეულოში ტახტი დგას, იქ ყოფნა განსაკუთრებით უყვარდა, ტელევიზორსაც იქვე უყურებდა. გამორჩეულად საყვარელი ადგილი ჰქონდა თამარაშვილის ქუჩაზეც. ასეთი ამოჩემებები იცოდა.

- შინ არაერთი ძველი ნივთი გაქვთ, მათზე მიამბეთ...

- ბევრი ძველი ნივთი გვაქვს. მაგალითად: ბუფეტი, მაგიდა, სკამები და დესაო ძალიან ძველია. 2 საუკუნეზე მეტის იქნება. გივის დიდი ბებიის ნაქონია, რესტავრაცია ბევრჯერ გავუკეთეთ. ბუფეტს რომ გამოაღებ, მასში განსხვავებული სუნი დგას. კომპაქტურია, უამრავი რამ შეგიძლია მოათავსო. თავის დროზე ვისგან შეიძინეს, არ ვიცი.

როდესაც საზღვარგარეთ თავად მოგზაურობს, შინ სუვენირებით ბრუნდება. ამ სუვენირებს სახლში ყველა ოთახში შეხვდებით, გამორჩეულად ბევრი კი სამზარეულოში, თაროებზეა განთავსებული.

ნივთების დიდი ნაწილი, რომლებსაც დღეს ბერიკაშვილებთან ვხვდებით, ქალბატონი ლეილას (მანანა ბერიკაშვილის დედა) შეძენილია. უმრავლესობა - "საკომისიო" მაღაზიებში, ნაწილი კი სანქტ-პეტერბურგიდანაა ჩამოტანილი. ბატონ გივის ეს საქმე თურმე დიდად არ იტაცებდა.

მანანა:

- მოსწონდა, იტყოდა, - ლამაზია, და სულ ეგ იყო. მამა სხვა ფასეულობებს უფრო აგროვებდა. შაბათობით პატრიარქთან ლოცვებზე დადიოდა. იქიდან ყოველთვის რაღაც მოჰქონდა, მაგალითად, მოიტანდა ერთ ცალ ვაშლს და უნდა გენახათ, როგორ უხაროდა, პატრიარქის ნაჩუქარიაო, დაჭრიდა, თითო ნაჭერს ყველას შეგვახვედრებდა. ერთხელ პატრიარქმა პალტოც აჩუქა.

მამა ყველას ძალიან უყვარდა, ეს გადაუჭარბებელი ნათქვამია. ერთხელ დაბადების დღეზე, კახეთიდან ბაფთიანი ცხვარი ჩამოიყვანეს და სცენაზე აუყვანეს. იმ ღამეს ცხვარი სახლში წამოიყვანა, ოთახში ჩვენთან ერთად იყო, სულ მამას დასდევდა. მეორე დღეს გააჩუქა, ამის ხორცს მე ვერ შევჭამო.

უახლოესი მეგობარი ჰყავდა _ ნოდარ ბაღაშვილი, მან მოტყუებით "ვოლგა" აჩუქა. კახეთში იყვნენ, ქეიფობდნენ, სუფრის ერთ-ერთ წევრზე უთხრა, ამას მანქანა ჰყავს გამოსაყვანი, რიგში ჩააყენებენ და გეხვეწები, გაჰყევიო. მოკლედ, მამა გაჰყვა და უკან "ვოლგით" რომ დაბრუნდნენ, მერე გაუმხილა, ეს მანქანა შენიაო. მამას ძველი მანქანა ჰყავდა, შეწუხებულა, _ მაშინ ამ მანქანას დაგიტოვებ, ვენახში გასასვლელად მაინც გამოგადგებაო. მეორე დღეს კახეთიდან ახალი მანქანით დაბრუნდა, მეგობარმა კი ძველი მანქანა უკან პროდუქტით დატვირთული გამოაყოლა.

ჩემს მშობლებს თავიდან გაჭირვებული ცხოვრება ჰქონდათ, ყველაფერი საკუთარი შრომით აგროვეს. ეს ყველაფერი ჩემთვის ძვირფასი ამიტომაც არის.

მამას არავისთვის არაფერი ენანებოდა. მამაპაპისეული ვერცხლის ქამარ-ხანჯალი ჰქონდა. გამხდარი როცა ვიყავი, ვერცხლის ქამარი მე მეკეთა ხოლმე. მამამ ის მისთვის ძვირფას ადამიანებს აჩუქა.

შინ გივის პაპის ნაქონი ვერცხლის ჭიქები გვაქვს, ადრე უფრო მეტი გვქონდა, მაგრამ დაბადების დღეებზე რომ მივდიოდი, ვინც ძალიან მიყვარდა, მათთან თითო ცალი მიმქონდა. რამდენიმე კიდევ დამრჩა. წინაპრებისგან გვაქვს შანდლებიც. თეთრი ლანგარი კი დედას შეძენილია, ესეც საკმაოდ ძველია.

სრულად ინტერვიუ და ბევრი ფოტო იხილეთ ჟურნალ "შინ"-ის ახალ, გაზაფხულის ნომერში, რომელიც უკვე იყიდება.