კარგი პედიატრი აცნობიერებს, რომ სამედიცინო სფერო მუდმივად ვითარდება. იგი აქტიურად კითხულობს პროფესიულ ლიტერატურას, თვალს ადევნებს უახლეს სამედიცინო კვლევებს, ესწრება კონფერენციებს და მუდმივად აახლებს საკუთარ ცოდნას. ექიმი, რომელიც იღებს მხოლოდ იმ ინფორმაციას, რაც სასწავლო პროცესში მიიღო, წარსულს ეკუთვნის.
პედიატრი უნდა იყოს თავდაჯერებული თავის დიაგნოზებში და დანიშნულებებში, მაგრამ ამავდროულად - ღია და თვითკრიტიკული. მან იცის, სად იწყება და სად მთავრდება მისი კომპეტენცია. თუ რაიმე სცდება მის პროფესიულ საზღვრებს, იგი დაუყოვნებლივ მიმართავს შესაბამის კოლეგას ან სპეციალისტს. არ ერიდება იმის თქმა, რომ მისი კომპეტენცია ამა თუ იმ მდგომარეობის შესაფასებლად საკმარისი არ არის.
ნამდვილი პედიატრი არ ჩქარობს. მან თითოეული პაციენტის მიმართ სრულად უნდა გამოიჩინოს ყურადღება - მოისმინოს მშობლის ნაამბობი, დეტალურად შეისწავლოს ავადმყოფობის ანამნეზი, გაიგოს ყველა შესაძლო გარემოება. იგი არ აწყვეტინებს მშობლებს საუბარს, არ აკნინებს მის შეშფოთებებს და აუცილებლად უჩნდება კითხვები.
პედიატრი არ არის მხოლოდ სამედიცინო დახმარება, არამედ ადამიანი, რომელსაც შეუძლია თანაგრძნობა. მისი მიდგომა უნდა იყოს ბალანსი პროფესიონალიზმსა და ემოციურ ინტელექტს შორის. უნდა აცნობიერებდეს პაციენტის ტკივილს, მაგრამ ამავე დროს იყოს ობიექტური.
კარგ პედიატრს შეუძლია რთული სამედიცინო ტერმინები მარტივ, გასაგებ ენაზე აუხსნას მშობელს. მან დაწვრილებით უნდა განუმარტოს დიაგნოზი, სამკურნალო გეგმა, მედიკამენტების მიღების წესი. მაგალითად, უჩვენოს მშობლებს როგორ უნდა წამლის მიცემა, თვალების წვეთების ჩასხმა.
პედიატრი არ უნდა იყოს საშიში ფიგურა ბავშვებისთვის. პირიქით, მან უნდა შეძლოს ბავშვის სამყაროში შეღწევა, მისი ფსიქოლოგიის გაგება. ბავშვმა არ უნდა იგრძნოს შიში, არამედ ნდობა და სითბო.
თანამედროვე პედიატრი მჭიდრო კავშირში უნდა იყოს პაციენტის ოჯახთან. თუ შესაძლებელია - მესიჯების და სოციალური ქსელების მეშვეობით. მშობლებს უნდა ჰქონდეთ იმის რწმენა, რომ საჭიროების შემთხვევაში მიიღებენ კონსულტაციას.
ერთი და იგივე სიმპტომი სხვადასხვა ბავშვთან სხვადასხვაგვარად შეიძლება გამოიხატებოდეს. კარგი პედიატრი ამას აცნობიერებს და ინდივიდუალურ მიდგომას იყენებს.