ხათუნა მონიავას 1996 წლის 27 სექტემბერს უნდა ემშობიარა ქუთაისის მესამე სამშობიაროში, ექიმიც აყვანილი ჰყავდა, მაგრამ რადგანაც 7 თვეზე, ნაადრევად დაეწყო მშობიარობა, თან სისხლის ჯგუფიც რეზუს უარყოფითი ჰქონდა, აყვანილმა ექიმმა პირველ სამშობიაროში მისვლა ურჩია, ბავშვს აუცილებლად დასჭირდება დახმარება და იქ საამისოდ უკეთესი პირობებიაო. სხვა გზა არ იყო, დათანხმდა... მშობიარობიდან მესამე დღეს ისე გაწერეს, ბავშვი არ აჩვენეს, - პატარას პრობლემები ჰქონდა და ექიმების დახმარება დასჭირდაო. სახლში მისულმა კი გაიგო, რომ მისი პირველი შვილი უკვე დასაფლავებული გახლდათ... ამ ყველაფერს უცნაური გაგრძელება აქვს, რაზეც ხათუნამ ჩვენთან გულახდილად ისაუბრა.
- ქუთაისში, პირველ სამშობიაროში მისული, პირდაპირ შემიყვანეს სამშობიარო ბლოკში, სადაც ორი გინეკოლოგი დამხვდა, მათ შორის ერთ-ერთს ახალი დაწყებული ჰქონდა მუშაობა, ძალიან ახალგაზრდა იყო. მათი სახელი და გვარი ვიცი, ცხადია და დასახელებაც შემიძლია... მახსოვს, სანამ მამშობიარებდნენ, ერთ-ერთი გინეკოლოგი ფანჯარას არ მოსცილებია, კარგა ხანს ათვალიერა ჩემ გამო ეზოში შეკრებილი ადამიანები. მკითხა, ეს „ბეემვე“ შენთან არისო? - კი-მეთქი, - ტკივილები მქონდა და ძლივს ვუპასუხე. მერე დამაყარა კითხვები: სად მუშაობს მეუღლე? სად ცხოვრობო და ა.შ. ყველაფერი დეტალურად გამომკითხა... მოკლედ, იმ დღეს ვიმშობიარე, მაგრამ ჩვილი არც უჩვენებიათ, ეგრევე გაიყვანეს.
- იტირა?
- როგორ არა, იტირა. გოგონა დაიბადა, 2 კგ და 400 გრ. წერია ე.წ. სიმართლის წიგნში, მაგრამ ჩვენ გვითხრეს, 2 და 700 დაიბადაო... დამჭირდა ნაკერების დადება და ეს ახალგაზრდა ექიმი გამაყუჩებლის გარეშე მომადგა, საშინელება გამოვიარე... შემდეგ მეც გამიყვანეს პალატაში და დილით, დედაჩემი რომ შემოვიდა, ბავშვი მოვიკითხე. წარმოიდგინეთ, მანამდე ექიმები თვალით არ მინახავს, ჩემთან არავინ შემოსულა. დედამ მითხრა, პატარას ჰემატომა აქვს და საავადმყოფოში გადაიყვანეს, მძიმედაა, მაგრამ გადარჩენის იმედს იძლევიანო. წარმოიდგინეთ, იმ დღესაც არავინ შემოსულა ჩემთან სალაპარაკოდ, არც ერთი ექიმი ან ექთანი... მეორე დღეს დედა და ვიღაც ქალი შემოვიდნენ. მითხრა, - მკერდი უნდა გაიკრა, რადგან ბავშვი ვერ შეჭამს, რეანიმაციაში უნდა იყოსო. დავუჯერე. მესამე დილით, დედა და ჩემი მეუღლე შესულან ექიმთან, - გაწერეთ, ცოდოა, უყურებს სხვა ქალებთან როგორ შეგყავთ შვილებიო. გაწერის წინ, შვილის ნახვა რომ მოვინდომე, დედამ მითხრა: ახლა მაინც არ შეგიშვებენ. სახლში წავიდეთ და ნახვის საათები რომ იქნება, მოგიყვანთო. საღამოს, როცა წასვლა ვახსენე, მერე მითხრა მეუღლემ: ბავშვი გარდაიცვალა, მისი გვამი გამომატანეს და სოფელში, ბებიას გულზე დავკრძალეო.
გავიდა წლები... ერთხელაც მეგობარმა დამირეკა საბერძნეთიდან: ხათუნა, ძალიან მტკივნეულ საკითხს უნდა შევეხო, მაგრამ არ მგონია, რომ შენი შვილი გარდაიცვალაო. - საიდან მოიტანე-მეთქი? ჯგუფი „ვეძებ“ არსებობს, სადაც ისეთი ამბები იწერება, ასე მგონია, შენზე ვკითხულობ, მიდი იუსტიციაში და გაარკვიე, რამდენი შვილი იძებნება შენს სახელზეო... მართლაც, რაღაც პერიოდის შემდეგ ვერ მოვისვენე და მივედი იუსტიციაში, მოვითხოვე ჩემი შვილების დაბადების რიგითობის ამონაწერი. ოპერატორმა მითხრა, პირველი მაია კილაძეო. - არა, რა მაია, ქრისტინე, თეკლა და ლუკა მყავს-მეთქი. - არა, მაია კილაძე ფიქსირდება პირველ შვილადო. ხომ წარმოგიდგენიათ რა დამემართებოდა?! პირველი შვილი გარდაცვლილია და გარდაცვალების ცნობა არ ფიქსირდება-მეთქი? - არა. მაიას მერე გაგიჩენიათ ქრისტინე, თეკლა და ლუკაო. ვიფიქრე, ვინ დაარქვა მაია? 27-ში ხომ დაიბადა და 3-ში დაბადების მოწმობაც გაუციათ. ამის მერე წავედი ქუთაისში, სადაც ძალიან დიდი სანაცნობო წრე, საახლობლო მყავს.