შექება ბავშვის აღზრდის აუცილებელი კომპონენტია. როგორც წესი, მშობლის შექება ძირითადად, ემოციებს ემყარება: "რა მაგარი ხარ", "ყველაზე ჭკვიანი ხარ", "ჩემი ტკბილი გოგო/ბიჭი ხარ"... სინამდვილეში, შექება, როგორც აღზრდის ნაწილი, სწორი მიმართულების მიმცემი უნდა იყოს. ზედმეტი და არასწორი შექება შეიძლება საზიანოც კი გახდეს.
ბავშვის ქებას აქვს აზრი მხოლოდ მაშინ, როცა ის მისი ქმედებებით არის განპირობებული, და არა მისით, როგორც „იდეალური არსებით“.
ყურადღება გაამახვილეთ არა ბავშვის „ხასიათზე“, არამედ მის ქცევებზე და ქმედებებზე. აღწერეთ დეტალები, რაც შეამჩნიეთ.
იმ ყველაფერს შორის, რაც ბავშვმა გააკეთა, გამოარჩიეთ ის, რაც ყველაზე კარგად გამოუვიდა, და სწორედ ამას გაუსვით ხაზი.
გამოიყენეთ აღწერითი შექება – თქვით, რას ხედავთ და რას გრძნობთ, და არა ის, „ვინ არის“ ბავშვი.
ამის შემდეგ შეგიძლიათ შეჯამება: „ძალიან ბევრი იმუშავე“, „აი ამას ვეძახი ნამდვილ შრომას“, „ამით ნამდვილად შეგიძლია იამაყო“.
მოერიდეთ „გლობალურ“ შექებას – „შენ ყოველთვის“, „შენ ყველაზე…“ — ის ხშირად აზიანებს.
არ გამოიყენოთ შექება, რომელიც წარსულ შეცდომებს ან სისუსტეებს ახსენებს („გახსოვს, ადრე როგორ ვერ აკეთებდი, ახლა კი…“).
დარწმუნდით, რომ თქვენი უზომო აღფრთოვანება ემთხვევა ბავშვის სურვილს, თვითონაც რაღაცას მიაღწიოს, და არ ჩაანაცვლებს მის ძალისხმევას.
თუ უკვე თქვით ინსტინქტური „ვაუ, რა მაგარია!“, მერე დაამატეთ უფრო ღრმა, დაკვირვებულ აღწერას – ეს ეტაპობრივად მოგიტანს უკეთეს შედეგს.
მიიღეთ ბავშვების შეცდომები, როგორც სწავლის პროცესის ნაწილი, და არა როგორც კატასტროფა.
არც შექებისას და არც კრიტიკისას არ შეადაროთ ბავშვი სხვის შვილებს, ძმებს, დებს ან კლასელს.
არასწორად შერჩეულმა შექებამ შეიძლება ბავშვს გაუჩინოს ეჭვი იმ ადამიანში, ვინც აქებს, რადგან ბავშვიც გრძნობს, რომ ეს ქება ობიექტური არ არის. გამოიწვიოს შიდა პროტესტი („მე ისე კარგი სულაც არ ვარ“); გადაუტანოს ყურადღება თავის ნაკლოვანებებზე; გააღვივოს შფოთვა ან გაუქროს მოტივაცია მოქმედების გაგრძელებისთვის; აღქმულ იქნას როგორც მანიპულაცია.