გულის ამაჩუყებელი ამბავი თბილისის მეტროდან შემოტყლაპუნდა პატარა დადუდღნული არსება, ხან ვის მიაწყდა, ხან ვის.... ხელისგულებგამოშვერილი.... ცხვირაბზეკილ რამდენიმე გოგონას ტელეფონისკენ გაიწოდა, განსაკუთრებული სისასტიკით, ჭუჭყით გაზეპილი საჩვენებელი თითი.... უჰ, ეგღა ეკლდათ,თითს გაასმეინებდნენ თავიანთი ღვთაებრივ თითებშენახებ ეკრანზე! მერე ერთ ბიჭთან შეჩერდა, ჯერ მუჯლუგუნი გაჰკრა და მერე ლამის კალთაში ჩაუჯდა... დავიძაბე... "დედა ჩავრთე"... პატარაა, ასე 4 წლის... მეთქი თუ რამე, დღეს ერთით მეტი "ძერსკი" ბიჭი მეყოლება ნაცემი-თქო... მაგრამ... ჩემს წინ სიკეთე იბდებოდა... ყურსასმენები მოიხსნა, გაუღიმა, ისიც შეთამამდა... მუხლზე ჩამოეყრდნო და ჰიოოოო... უსვა და უსვა თითები (ვინ იცის რაიანი!) ამ ვაჟკაცის ტელეფონზე... მოკლედ, დაამჩნია კვალი.... ბიჭი უღიმოდა... ისე თბილად... ვახ, ზოგი შვილს არ შეხედავს ასე, მთვრალიც კი... ეს ურთიერთობა მეც კი მაახლოვებდა ღმერთთან....
გოგონებმა დაუშვეს ცხვირები, მას მერე რაც "მამის მკვლელი" მზერა დაიჭირეს ჩემი... მათ "დედა ვერ ჩართეს", უმტყუნათ ინსტინქტმა... გაჩერდა მატარებელი, ბოლოჯერ გადაასრიალა პატარა თითები ბიჭის ტელეფონზე და მოკურცხლა... მე კი კურცხალი შემატოვა ამ ამბავმა წამწამზე... მაგრამ "დღის გმირის" ფოტო მაინც შევიტოვე... რა ადვილია იყო ადამიანი... ნებისმიერ სიტუაციაში...
მანანა ზურაშვილი