„ქმარს რომ ჩემთვის ხელი მეეხარა, იქ რა გამაჩერებდა“ - ქეთო არაბული ჯუთადან - მშობლები

„ეხლა რო ცოლ-ქმრები ხახლში ერთიმეორეს ეხვევიან, ჰკოცნიან, ადრე არ იყო ეგრე. ადრე იყო სერიოზულობა" „ძნელი იყო ხევსური ქალის ცხოვრება. ოჯახში ქალი აკეთებდა ყველაფერს: ძროხა მოსაწველი, ყველი შესაწური, საჭმელი გინდა, სხვა საქმე გინდა. კაცებსაც ქალები უვლიდენ, ტანსაცმელს უკერავდენ, უქსოვდენ. კაცისთვის სირცხვილი იყო, ქალი სახლში ყოფილიყო და საქმე თითონ გეეკეთა. ლხინი იყო, ჭირი იყო, ქალები იყვნენ სუყველგან, ზოგი ჩეჩავდა, ზოგი ართავდა, ზოგი ქსოვდა, ეს იყო ჩვენი გართობა, საქმე ქალებისი“.

ქეთო ბებო 82 წლისაა, როშკიდანაა, „როშკიონთ ქალი ვარ, წიკლაური“. სიყვარულით გათხოვდა, ჯუთელების რძალი გახდა და დღეს ქმრის გვარზე - არაბულზე „სწერია“. „ქმარს „ლაგაზა ერქვივნა“. სერიოზულად იყვნენ ერთმანეთთან, ახლა რომ „ცოლ-ქმარნი ერთმანეთსა სცემამენ, ადრე არ იცოდნენ.“

იხსენებს, რომ წინათ, ხევსურეთში, ცოლ-ქმრებს განსხვავებული დამოკიდებულება ჰქონდათ. ტკბილად იყვნენ, ხელს უწყობდნენ ერთმანეთს, ერთიმეორეს ჰყვეობდნენ - საქმეც ერთი ჰქონდათ, წასასვლელიც და მოსასვლელიც. შვილებსაც ასე ზრდიდნენ.

„ეხლა რო ცოლ-ქმრები ხახლში ერთიმეორეს ეხვევიან, ჰკოცნიან, ადრე არ იყო ეგრე. ადრე იყო სერიოზულობა. განწყობა, რავიცი, ხათრი იყო, ნამუსი იყო.“

ზამთრობით, როცა ჯუთაში 5-6 კომლიღა რჩება, ქეთო ბებო შვილებს თბილისში მიჰყავთ. გზა რომ გაიხსნება - უკან ბრუნდება. ასე ცხოვრებას შეეჩვია. ამბობს, რომ ბედნიერი ქალია: 3 შვილი, 5 შვილიშვილი და 2 შვილთაშვილი ჰყავს; ისეთი კარგები არიან, სულ ხელისგულზე მიფრენენო. განაგრძეთ კითხვა და იხილეთ ვიდეო