დედაჩემმა აბორტი გაიკეთა, მაგრამ მე გადავრჩი - ამბავი, რომელიც შეგძრავთ - მშობლები

"ბებიამ მედპერსონალს უთხრა, რომ დავეტოვებინე სამედიცინო მეთვალყურეობის გარეშე, რათა მოვმკვდარიყავი" მოგითხრობთ 1977 წელს დაბადებული ამერიკელი მელისა ოუდენის ისტორიას, რომელმაც ინტერნეტი შეძრა...

"ყოველთვის ვიცოდი, რომ აყვანილი ვიყავი, მაგრამ 14 წლისამ გავიგე, რომ წესით თურმე საერთოდ არ უნდა დავბადებულიყავი. ამ ინფორმაციის გაგების შემდეგ, დავიწყე მრავალწლიანი გამოძიება, რომელმაც ოჯახური საიდუმლო გაამჟღავნა.

ჩვენს ოჯახში მე და ჩემი უფროსი და ტემი აყვანილები ვიყავით. ჩვენს დედას ჰქონდა ჰორმონალური დისბალანსი და არ შეეძლო საკუთარი შვილების გაჩენა. თუმცა, როდესაც 7 წლის ვიყავი, მოულოდნელად დაფეხმძიმდა, რაც ყველასათვის დიდი სიურპრიზი იყო.

ასე რომ, მე და ტემიმ ვიცოდით, რომ აყვანილები ვიყავით. ერთხელაც, შელაპარაკების დროს, გაბრაზებულს წამოსცდა: “შენგან განსხვავებით, ჩემი გაჩენა მაინც უნდოდათ!“ ვერ მივხვდი, თუ რისი თქმა სურდა მას. როდესაც ჩავეკითხე, ტემიმ მირჩია, მშობლებს დავლაპარაკებოდი.

დედას არ ესიამოვნა კითხვის შინაარსი, მაგრამ შემდეგ მიამბო: “შენმა ბიოლოგიურმა დედამ აბორტი გაიკეთა, მაგრამ შენ გადარჩი“.

მოგვიანებით გავიგე, რომ დედამ აბორტი გაიკეთა დედამისის თხოვნით. მას აბორტი გაუკეთეს მესამე ტრიმესტრში. ეს იყო 1977 წელი, როდესაც სულით დაავადებულებს კურნავდნენ ელექტროშოკით, ხოლო აბორტის გაკეთება სოციალური ჩვენებით, ორსულობის ნებისმიერ ვადაზე იყო დასაშვები.

მაშინ დედა 19 წლის იყო, სპორტული აღნაგობისა და საუკეთესო პრესით. ამიტომ მესამე ტრიმესტრამდე არც ეტყობოდა მუცელი. 5 დღე იწვა საავადმყოფოში, სადაც უსხამდნენ წვეთოვნებს სხვადასხვა პრეპარატით, რომელსაც ხელოვნური მშობიარობა უნდა გამოეწვია. ეს იყო ლეგალური აბორტი სახელმწიფო კლინიკაში...

როდესაც დავიბადე, ექიმები გაოგნებულები იყვნენ, თუ როგორ გადავრჩი. დღენაკლული ვიყავი, მაგრამ ცოცხალი. დედამ კლინიკა დატოვა. იცოდა, რომ დაბადა მკვდარი ნაყოფი.

გავიდა 30 წელი და მხოლოდ მაშინ გაიგო დედამ ჩემს შესახებ. გამაშვილეს „დაბადებიდან“ თვის შემდეგ. ექიმები არ იყვნენ დარწმუნებულები იმაში, რომ გადავრჩებოდი. ჩემს ახალ მშობლებს კი ეს არ აშინებდათ. მათ პირველი დანახვისთანავე შევუყვარდი.

არც შემცდარან ჩემში: სწრაფად ვკრიფავდი წონას და 5 წლის ასაკში არაფრით განვსხვავდებოდი თანატოლებისგან.

იმ მომენტში, როდესაც ჩემ შესახებ სიმართლე გავიგე, თითქოს ცა ჩამომექცა თავზე. მაშინ 14 წლის მოზარდი ვიყავი, ამ ასაკისთვის დამახასიათებელი უცნაურობებით და ამიტომ ძალიან მძიმედ გადავიტანე ეს ამბავი.

ამ ამბის გაგების შემდეგ ავადვმყოფობდი. მივეძალე ალკოჰოლს და შვებას სექსში ვეძებდი. მშობლებს ეჭვიც არ ეპარებოდათ ჩემში, რადგან ამას მათგან მალულად ვაკეთებდი.

22 წლის ასაკში ნამდვილი მშობლების ძებნა დავიწყე. გაშვილების დოკუმენტებიდან გავიგე ქალაქი, სადაც დავიბადე. გადავედი საცხოვრებლად იმ ქალაქში და დავიწყე არქივში ქექვა, განვაცხადე ადგილობრივ გაზეთში. არ ვიცოდი, რა ერქვა დედას, უბრალოდ ჩემს მსგავს ქალებს ვეძებდი. ბევრი ძიების შემდეგ ვიპოვე ბებია და ბაბუა დედის მხრიდან. მაგრამ მათ არ ჰქონდათ დედასთან კონტაქტი მას შემდეგ, რაც მე დავიბადე.

დედას პოვნა შევძელი ექიმის შეცდომის წყალობით. იმ სამშობიაროში, სადაც დედამ დამტოვა, ადმინისტრატორმა შემთხვევით, კანონის დარღვევით, ამომიბეჭდა ჩემი მშობლების მონაცემები. მამას დავუკავშირდი ელექტრონული ფოსტით. მან არც მიპასუხა. ალბათ ეგონა, რომ ვიღაცას მასთან ბოროტად გახუმრება სურდა. ის დედას დაშორდა მას შემდეგ, რაც გაიგო, რომ ორსულად იყო. ამ გზავნილიდან 6 თვეში იგი გარდაიცვალა ისე, რომ არც შემხვედრია.

36 წლის ვიყავი, როდესაც დაწვრილებით გავიგე ჩემი დაბადების შესახებ. ბიძაჩემმა (დედას ბიძაშვილმა) გაიგო ჩემს შესახებ და მომიყვა ყველაფერი. თურმე აბორტის გაკეთება ბებიამ აიძულა მაშინვე, როგორც კი ორსულობის შესახებ შეიტყო. როგორც ზევით აღვნიშნე, დედა სპორტული აღნაგობის იყო და ორსულობა ისე მიმდინარეობდა, მან არაფერი იცოდა თავისი მდგომარეობის შესახებ. დეიდაჩემი მისულა საავადმყოფოში და უნდოდა დედას წამოყვანა, მაგრამ ექიმებმა უთხრეს, რომ დაგვიანდა და სარისკო იყო დედას სიცოცხლისათვის, რადგან მოსალოდნელი იყო ნაყოფის მკვდრად დაბადება. დაბადების მომენტში ექიმებმა დედას უბრძანეს არ შეეხედა ჩემთვის. ის ასეც მოიქცა. 31-ე კვირაზე დავიბადე ცოცხალი, ვიწონიდი 1 კგ. 200გრ.

ყველაზე საშინელი ამ ამბავში ის არის, რომ ბებიამ იცოდა ჩემი გადარჩენის შესახებ. მან მედპერსონალს უთხრა, რომ დავეტოვებინე სამედიცინო მეთვალყურეობის გარეშე, რათა მოვმკვდარიყავი. მაგრამ მედდებმა გადამარჩინეს. მთელი ეს პერიოდი ერთი კითხვა მტანჯავდა: “როგორ მოაწერა დედამ ხელი გაშვილებაზე, თუკი იცოდა, რომ მკვდარი ვიყავი?" მაგრამ მერე შევადარე დედას ხელნაწერი დოკუმენტის ხელმოწერაზე და მივხვდი, რომ ვიღაცამ (ალბათ ბებიამ) მიმსგავსებულად მოაწერა ხელი. მე ვიპოვე დედა. 3 წელი ვწერდით ერთმანეთს და ვსაუბრობდით ტელეფონით მანამ, სანამ შევხვდებოდით პირისპირ. მთელი ამ ხნის მანძილზე ის დანაშაულის გრძნობით ცხოვრობდა, რადგან არ სურდა აბორტის გაკეთება. ის ოჯახმა აიძულა.

„ვოცნებობ, რომ არავის მოუხდეს იმის გადატანა, რაც მე და დედამ გადავიტანეთ“, - ამბობს მელისა.

მელისა ოუდენი, საზოგადოებრივი მოღვაწე, „გადარჩენილების“ ორგანიზაციის დამაარსებელი, ავტორი წიგნისა „შენ გამომზარდე: შვილის მოგონებები“